Wanneer jij bereid bent jouw licht en liefde te leven, geef je onbewust anderen toestemming en de ruimte om datzelfde te doen. (Marianne Williamson)
In de afgelopen maanden, weken, dagen, wanneer ik de nieuwsberichten lees over wat er in de wereld gebeurt, dan kan mijn geest soms moedeloos of angstig worden. De oorlog in Oekraïne. De mobilisatie van militairen in Rusland. De gaten die gemaakt zijn in de pijplijn van Nord Stream 1 en 2. Maar ook hoe politici met elkaar omgaan in de Tweede Kamer. En noem alle misstanden maar op. Meestal schrijf ik hier niet over en laat ik mijn mening over wat er gebeurt in de wereld een beetje in het midden. Van nature ben ik geneigd positief te denken en vooral tot actie over te gaan. Mijn strategisch zelf is goed getraind om met moeilijke situaties om te gaan.
Toch maak ik me regelmatig ook zorgen, soms ben ik angstig en weet ik niet of datgene wat ik doe niet alleen maar een druppel op een gloeiende plaat is. Wat er op dit moment in de wereld gebeurt, raakt mij diep. Soms wil ik niet eens meer kijken, geen krant meer lezen of de NOS app op mijn telefoon openen. Toch heb ik besloten me niet af te sluiten en wil ik leren met deze diepe angst, pijn en verdriet omgaan. Juist nu word ik daarin uitgedaagd. Zoals wij daar allemaal in uitgedaagd worden.
Het geweld, de polarisatie, de agressie die we op dit moment in de wereld zien, werkelijk binnen laten komen, vind ik niet makkelijk. In een tijd die wat mij betreft vraagt om dialoog, zie ik verharding en meer geweld. Wat kan ik dan doen?
Als eerste neem ik de tijd om stil te worden, kijken. Werkelijk toestaan dat ik zo diep geraakt word, verdriet voel, angstig ben. Dit alles voelen, zonder overspoeld te worden, zonder me erin mee te laten nemen en toch volledig aanwezig te zijn bij wat ik zie, hoor en ervaar.
Ten tweede sta ik toe dat ik me machteloos voel. Wat er op het grote wereldtoneel gebeurt, dat heb ik niet in mijn macht. Ik zou het anders willen, maar ben niet bij machte het te veranderen. Dan is het zaak om er kennis van te nemen, maar er mijn leven niet geheel door te laten bepalen.
Op de derde plaats kan ik me de zin uit het gedicht van Marianne Williamson herinneren: ‘Als jij bereid bent om je licht en liefde te leven, dan geef je onbewust anderen toestemming en de ruimte om precies hetzelfde te doen’. Dit betekent dat ik me steeds kan en wil herinneren dat ik, zonder hard te werken, bij kan dragen aan het grotere geheel. Door me steeds weer bewust te zijn dat ik door mijn denken, spreken en handelen, liefde en licht in deze wereld kan brengen, voel ik me een stuk minder machteloos.
Ik moet denken aan een interview met de Dalai Lama een aantal jaren geleden. De interviewer kwam met de Dalai Lama in gesprek over Tonglen. Tonglen, ook wel compassie meditatie genoemd, is een manier van mediteren waarbij je pijn en ongemak inademt en liefde of positieve energie uitademt. Het blijkt dat de Dalai Lama deze manier van mediteren elke dag onderdeel laat zijn van zijn meditatie. Hij heeft het jaren (en misschien nu nog wel) toegepast op de situatie die er is tussen de Tibetaanse bevolking en de Chinezen. De interviewer vroeg aan de Dalai Lama: ‘Maar is er dan werkelijk iets verandert tussen u, uw volk en datgene wat de Chinezen uw volk aandoen?’ Het antwoord was: ‘Nee, misschien niet. Misschien ook wel. Maar wat zeker is, is dat ik er zelf een veel compassievoller mens van ben geworden. Ik ben een stuk milder naar de mensen om mij heen’.
Dit laat mij zien dat het wel degelijk uitmaakt hoe ik met situaties om ga in mijn leven. Duik ik de depressie in, of ga ik met mezelf aan het werk om zo compassievol mogelijk in het leven te staan?
Ik moet denken aan een symfonie orkest. Stel, jij en ik en vele anderen, in wezen de hele wereld, vormen een symfonie orkest. Nu zou je kunnen denken dat jouw noot binnen dit orkest wel gemist kan worden. Maar de werkelijkheid is anders. Als jouw noot niet klinkt, dan klinkt de symfonie die we met elkaar spelen, totaal anders. Jouw noot, hoe klein ook, is belangrijk. Jouw liefde, jouw handreiking naar een ander, jouw kaartje, telefoontje, momentje van aandacht is belangrijk. Misschien wel van levensbelang. Jij en ik hebben het in ons om ons te herinneren dat we gemaakt zijn van Licht en Liefde. Wij kunnen ervoor kiezen ons leven vanuit Licht en Liefde vorm te geven en daarmee geven we onbewust anderen de mogelijkheid om datzelfde te doen.